Εμμανουέλα Λιάγκου: “Χωρίς τη ζωγραφική δεν θα άντεχα την πραγματικότητα”

Αντλώντας έμπνευση από το αστικό περιβάλλον και το ζωικό βασίλειο, η ζωγράφος
Εμμανουέλα Λιάγκου δημιουργεί εικόνες δυνατές, με βαθιά νοήματα, που σε προ(σ)καλούν να τις ανακαλύπτεις ξανά και ξανά…

Θυμάσαι την πρώτη φορά που σχεδίασες κάτι;

Θυμάμαι πως ήμουν στα νήπια και μόνο ζωγράφιζα. Η μητέρα μου, ως αρχιτέκτων μηχανικός, κατάλαβε αμέσως
την κλίση μου στη ζωγραφική και από την πρώτη δημοτικού ξεκίνησα μαθήματα, με δάσκαλο τον Γιώργο Ψαράκη.

Ποια υλικά επιλέγεις να χρησιμοποιείς συνήθως;

Μέχρι πέρυσι χρησιμοποιούσα αποκλειστικά παστέλ σε χαρτί. Φέτος, μετά από πολλά χρόνια, ζωγραφίζω με ακρυλικά και λάδια, επάνω σε καμβά.

Ποιες είναι οι κυριότερες επιρροές σου;

Έχω επηρεαστεί από πολλούς καλλιτέχνες, κυρίως ξένους. Αγαπημένοι μου είναι οι αναγεννησιακοί ζωγράφοι και σύγχρονοι καλλιτέχνες μετά το ’60. Φυσικά, έχω επηρεαστεί και από τον δάσκαλό μου στη Σχολή Καλών Τεχνών, τον Γιάννη Φωκά.

Ενώ οι περισσότεροι καλλιτέχνες ακολουθούν πλέον πιο μινιμαλιστικές γραμμές, εσύ επιμένεις στο σχέδιο, με εξαιρετικά λεπτομερείς και ρεαλιστικές αποτυπώσεις…

Το σχέδιο δίνει την ευκολία να μπορείς να δουλεύεις παντού, με ευτελή υλικά και με τρομερή λεπτομέρεια.
Είναι μια πρόκληση και νομίζω η βάση όλων των τεχνών, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της αρχιτεκτονικής.

Μεγάλο κομμάτι του έργου σου είναι αφιερωμένο στο ζωικό βασίλειο. Ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις μέσα από αυτές τις δημιουργίες;

Το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από τα έργα αυτά είναι ότι ο άνθρωπος αισθάνεται “μικρός” μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.

Σε ορισμένα έργα σου αποτυπώνεις ανθρώπους με ζωώδη χαρακτηριστικά. Υπάρχει κάποια σημειολογία πίσω από αυτά;

Ναι. Στα έργα μου με τους ηθοποιούς από ταινίες του Χόλιγουντ σχολιάζω τη θηριώδη σχέση μεταξύ των ζευγαριών. Οι άνθρωποι
νιώθουν μόνοι και αποξενωμένοι μέσα στην ίδια τους τη σχέση. Δυστυχώς, η έλλειψη κατανόησης και σεβασμού είναι συχνό φαινόμενο στις περισσότερες πλέον σχέσεις.

Πέρα από τους πίνακες, χρησιμοποιείς ως καμβά σου και δερμάτινα ενδύματα. Πώς γεννήθηκε η ανάγκη να εκφραστείς καλλιτεχνικά και με αυτόν τον τρόπο;

Η μόδα είναι ένας τομέας που πάντα αγαπούσα. Ξεχνιόμουν με τις ώρες μέσα σε μαγαζιά με ρούχα! Για μένα η μόδα είναι ιερή και το ρούχο-αξεσουάρ σαν έργο τέχνης. Γι’ αυτό, άλλωστε, επιλέγω καλά υλικά και σε αυτό το κομμάτι της δουλειάς μου.

Η ιδέα ξεκίνησε απλά μεταφέροντας με ψηφιακή εκτύπωση τα σχέδιά μου σε μακό μπλουζάκια και από πέρσι το έχω εξελίξει σε μεταξωτές μαντίλες, που φτιάχνονται στο Σουφλί, στο εργοστάσιο μεταξιού, αποκλειστικά στην Ελλάδα.

Τελευταία, ο καμβάς μου έχει γίνει το δέρμα, όπου ζωγραφίζω με ειδικά υλικά, για να αντέχουν στον χρόνο.

Βοηθάει η παρούσα συνθήκη -του εγκλεισμού- στη δημιουργική διαδικασία; Σε έχει επηρεάσει και, αν ναι, με ποιον τρόπο;

Ακριβώς αυτό συμβαίνει! Η ζωγραφική με βοηθά να ξεπεράσω τη συνθήκη του εγκλεισμού. Χωρίς αυτήν δεν θα άντεχα την πραγματικότητα!

 

Ποια είναι τα σχέδιά σου για τη νέα χρονιά;

Ήδη συμμετέχω με την Epsilon Art Gallery στην Virtual Art Αθήνα και ταυτόχρονα, αυτήν τη στιγμή, στην γκαλερί στο Λουτράκι.

Την Τρίτη 22/12 ξεκίνησε μια μεγάλη ομαδική έκθεση στη Roma Gallery στο Κολωνάκι στην Αθήνα, στην οποία συμμετέχουν όλοι οι συνεργάτες της γκαλερί. Μεγάλα ονόματα, όπως Pavlos, Φασιανός, Μυταράς, Ζογγολόπουλος, Αληθεινός, Μίχας, Σκυλάκος…

Εγώ συμμετέχω με δύο έργα από τη νέα σειρά μου και η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 31/01/2021.